ერთი ჩვეულებრივი გულშემატკივარი ვარ და ერთი ჩვეულებრივი ოცნება მქონდა — მესის და რონალდუს ფინალის ნახვა მინდოდა. არ ამიხდა. იუვენტუსი გავარდა. კ
არ ვიცი, რამდენ ადამიანს გაახსენდებოდა ამას წინათ ლი შარპის ქუსლი და გოლი ბარსელონას კარში. ის ძველი, ჯგუფური შეჯახება ჩ
1978 წლის 16 ივნისს დინამოს სტადიონს შუაღამემდე შემოვრჩი. ბევრნი ვიყავით, მთელი ჩრდილოეთ ტრიბუნა. და როდესაც თორმეტს ოცი დააკლდა, მოხდა ის, რის გამოც
მე ვარ ქართველი, მაშასადამე მე ვარ გულშემატკივარი, რომელსაც არასდროს ეყოლება ბობოლა კლუბი. ანუ ევროპის საუკეთესოებს ვერასდროს გაეჯიბრება. მე ვარ ქართ
არ მინდა საქართველოს ნაკრებზე წერა და რა ვქნა. არადა, ამ დღეებში მთავარი თემა ეს არის. არ ვიქნები მართალი დღეს ევროპულ სტადიონებზე, ფეხბურთის ისტორიაზ
ფეხბურთელობა სამუდამო ხელობაა. გინდაც ოც წელიწადს არ გეთამაშოს, მაინც იტყვიან, ეგ ფეხბურთელი იყოო. სამწუხაროა, როცა ყოფილ ფეხბურთელებს ქუჩაში უხ
მართალი გითხრათ, არ ველოდი ზიდანი რეალში ახლავე თუ დაბრუნდებოდა. ზაფხულში კიდევ წარმომედგინა ეს ამბავი, მაგრამ ასე, შუა სეზონში — არა. ვითომ დიდ
გუნდები ძალიან ჰგვანან მწვრთნელებს. არ მეთანხმებით? ხასიათით, სტილით, რაღაცით… ამას დიდი ხანია მივაქციე ყურადღება, მაგრამ ხმამაღლა თქმას ვერიდე
ძველი კაცები იტყოდნენ ხოლმე, მეორე მსოფლიო ომამდე რო დადიოდნენ სტადიონზე: კორნერიო, აფსაიტიო, შუტიო. ასევე - ტრეინერიო. ტერმინოლოგია ჯერ კიდევ ინგლისუ
90-იანი წლების დასაწყისია და ჩემი მეგობარი, რომელმაც ქვემორე ისტორია მიამბო, ქარელის გუნდის კარში დგას — სადღაც დაბალ ლიგაში. ქარელის გუნდს ბორჯ
ამ კვირაში რაღაც ამბები კი მოხდა. მარიო ბალოტელიმ გოლი გაუტანა სენტ ეტიენს და მარსელის ველოდრომის თვალწინ მინდვრისპირა ოპერატორს წინდაწინვე მი
დღეს ჩილეში ყველაზე დიდი საშინელება არტურო ვიდალის ვარცხნილობაა, 1970-იან წლებში კი ყველაფერი გაცილებით სერიოზულად იყო. ეს გახლდათ ცივი ომის
